قبول دارم. تغییر سخته. اون قدر سخته که بعد از کلی تلاش شاید فقط بتونید تهش بگید: هی پسر، نشد، ولی خوبه.
تنهایی از تغییر هم سخت تره. چون عموما بعد از یک مدت اصلا به این فکر هم نمیرسیم که مشگل کارمون چیه. نمیفهمیم مشگل دقیقا همین مشگل نداشتنه. همین تنهایی افسرده کننده ی بی هوا که باعث میشه حس مزمن بی حوصلگی و بی اعصابی از تمام سلول های بدنمون بزنه بیرون. اره مشگل اینه. متاسفانه راه حلی پیدا نکرم... حیف. حیف این زندگی..
نظرات شما عزیزان:
ملیکا 
ساعت11:51---17 خرداد 1395
تو چقدر افسرده بودی و ما خبر نداشتیم! بی خیال بابا. یا این همه کار وقت ناامدی هم داری جدا؟!
کجام من ناامیده؟! واقعا هم وقت نیست. خیلی وقته پیش این پست و گذاشتم. وقت نمیکنم اپدیت کنم.
کجام من ناامیده؟! واقعا هم وقت نیست. خیلی وقته پیش این پست و گذاشتم. وقت نمیکنم اپدیت کنم.
تگ »